Hauptbahnhof

Bron: Belga/AG vrijdag 26.05.2006 om 20:23 & eigen bedenkingen onderaan deze log

Berlijns nieuwe centraal station, een indrukwekkende constructie van staal en glas, is vrijdag ingewijd tijdens een ceremonie die werd bijgewoond door kanselier Angela Merkel.

Het nieuwe 'Hauptbahnhof' wordt ongetwijfeld een nieuwe trekpleister voor de toeristen die de Duitse hoofdstad aandoen voor het Wereldkampioenschap Voetbal dat volgende maand start.


De Deutsche Bahn (Duitse spoorwegen) voorspelt dat tot 300.000 bezoekers per dag van het station gebruik zullen maken. Dagelijks arriveren en vertrekken er 1.500 lokale, nationale en internationale treinen.

Het Hauptbahnhof vormt tegelijk het knooppunt van twee grote Europese spoorverbindingen: die van Parijs naar Moskou en die van Stockholm naar Wenen.

De bouw van het nieuwe station heeft bijna acht jaar in beslag genomen en 700 miljoen euro gekost. Met zijn kathedraalachtige dakbekleding van glas en zonnepanelen, zijn 400 meter lange glazen stationshal, 59 roltrappen en 37 liften stelt het gebouw alle andere Berlijnse stations in de schaduw.

De noord-zuidlijn die onder het station loopt, passeert door een 3,6 km lange tunnel, terwijl een 2,4 km lange tunnel voor het wegverkeer de auto's rechtstreeks naar de ondergrondse parking van het station brengt. Er is ook een winkelcentrum met 80 verschillende winkels en restaurants op drie van de vijf verdiepingen.

Bedenkingen:

Op zich vind ik, dat in economisch slechte(-re) tijden, de overheid inderdaad moet overgaan tot het realiseren van grote projecten om zo extra werkgelegenheid te creëren.

Het is ook algemeen geweten en heel normaal vind ik, dat grote leiders hun sporen nalaten.

Men kan overal ter wereld grote gebouwen, reuze projecten, enorme complexen vinden die er kwamen of ooit gezet werden tijden de beleidsperiode van tot de verbeeldingsprekende staatsmannen en vrouwen.

Maar...

Als ik het nieuwe Berlijnse Centraal Station zo even aan mijn kritische blik onderwerp, is het "ding" inderdaad wel de moeite waard om te bekijken, het is immers een technisch hoogstandje, maar tevens ook, en dit qua hedendaagse veiligheid, een absoluut kwetsbaar gebouw.

Vijf etages hoog treinsporen en perrons, vijf etages hoog roltrappen en liften waarin duizenden mensen ronddolen als in een doolhof, hoe ontruim je zo'n tempel in geval van nood.

En hoeveel duizenden doden kunnen er daar vallen als één fundamentalistische gek daar kuren krijgt. Hoeveel doden, zwaar gekwetsten, vermisten etc... zal men er vinden als een waanzinnige zot er bijvoorbeeld een vliegtuig met bemanning, passagiers en al in dumpt?

Vroeger kreeg ik het benauwd ik kleine ruimtes, nu sinds 9/11 etc... voel ik me zelfs bijna stikken van de angst in gebouwen waar veel ruimte is, waar zoveel ruimte is dat er evenveel mensen in kunnen als er bewoners in mijn stad zijn...

In deze wankele tijden, en dat ondanks de verbeten pogingen van menig wat politici die blijkbaar de realiteit niet kennen en ons met gemaakte en zalvende woorden willen doen geloven dat ér niets aan de hand is, dat ér geen gevaar dreigt, dat ze alles onder controle hebben.

NIETS hebben ze onder controle, ja, u en ik, wij de gewone en de kleine man van de straat, van u en mij weten ze alles, ja zelfs welke kleur ondergoed je draagt en naar wat het kruis van je slipje stinkt.

Maar "veiligheid", DE veiligheid waar "de doorsnee burger" naar verlangt, waar we op hopen, die ons van alle angst zou vrijwaren, die ons met recht en reden zou doen blozen als we de soms goedkope en misschien racistische woorden uiten, die veiligheid, dat evenwicht, daar zijn ze onbekwaam voor om ons die te verzekeren.

En ja, ze jagen liever een kritische dame mét klasse het land uit dan voor haar moeilijke vragen een correct antwoord te verzinnen.

Zolang we in één richting MOETEN denken, zolang we rechtstreeks of onrechtstreeks gedwongen worden de gemakzuchtige, populistische, salonsocialistische zetel ingedrongen worden, zolang we schrik moeten hebben om onze gevoelens tenminste te bespreken, zolang wil ik niet in massa, als één kudde, reizen en zeker niet naar een station waar we als een op een hoopje gedreven, à la eindstation Auschwitz aanvoelende in één richting gedreven, al is het nu met Hoge-Snelheids-Treinen of TGV (Train-Grande-Vistesse) in plaats van met de stoomlocomotief met goederenwagons bomvol door angstzweet stinkende mensen.

...

Ik zal me maar inhouden vooraleer ik, in mijn eentje, Adolfje H. alsnog aan een soort Internationaal Gerechtshof van Den Haag veroordeling help.