http://www.nedstatbasic.net/apply?ref=1&accountname=Lib+Aria Lib Aria: donderdag, januari 26, 2006

donderdag, januari 26, 2006

Sean en Jeanette deel 3 (voorlopig einde)

Sean en Jeanette deel 3 hoe het (voorlopig) eindigde.

Wat Jeanette me al meer dan vier dagen met poten en oren wilde uitleggen, maar waarin ze nooit in slaagde omdat ze niet themavast is als ze spreekt, wist ik van Sean in één zin. Enfin in een kort maar goed (to the point) gesprek dus.

Hij, Sean dus, heeft een rustperiode ingelast, hij heeft aan Jeanette gezegd dat hun relatie overwogen moet worden, dat er eens flink moet over nagedacht worden en dat hij, Sean dus, zich daarom in afzondering op een retraite ergens ver uit de bewoonde wereld wil terugtrekken en er zonder invloeden van buitenaf gaat over nadenken.

In het beste geval, zegt Sean, kom ik ooit nog eens terug, en als alles blijft zoals het momenteel is kom ik niet terug bij haar, Jeanette dus.

Het grote probleem in hun relatie is: Sean kan niets meer maar dan ook echt niets meer goed doen om haar gunstig te stemmen. Zij geeft altijd af (grommelt) op mij, eender wat ik voor haar doe zegt hij, het is nooit goed.

Tot overmaat van ramp verdenkt ze me dat ik vreemd ga, dat ik de liefde bedrijf met een andere, en dat is niet waar zegt Sean me. Ik geloof hem, hij beloog en of bedroog me nog nooit. Sean is een man uit één stuk, op hem kan je nog rekenen, hij is trouw, loyaal en royaal, gul met zijn vriendschap.

Sean zegt: Jeanette is niet meer te bevredigen, ze eist van mij seks op de meest onmogelijke momenten van de dag en dat dan ook nog op de meest onwaarschijnlijke plekken op deze aarde. Ik schaam me rot zegt hij.

Moet jij je voorstellen zegt hij, destijds toen ze er nog alles aan deed om me te bekoren, toen was ze slank, elegant, verzorgd, fris en aantrekkelijk, nu ze me heeft, nu ik haar echtgenoot ben lijkt het erop dat ze de zorg en verzorging van haar ooit eens oh zo aantrekkelijke lichaam overboord geworpen heeft, ze doet er niets meer aan om “aantrekkelijk” te zijn. Ze stinkt altijd naar zweet en wrijvingsvochten van de tegen mekaar aan schurende dikke billen en dijen, haar oksels zijn niet meer glad geschoren, haar schaamharen vormen zowat de meest tot de verbeelding sprekende wildernis, je raakt er met een gewone erectie niet meer doorheen, haar tanden poetst ze niet vaak genoeg meer, haar adem stinkt naar het vettige eten dat ze maakt én ze zuipt als een pas in de haven aangekomen zeebonk die al maanden droog stond maar zijn schade nu ruimschoots aan het inhalen is.

Komt daar nog bij, zegt Sean, dat ik ze op de traditionele manieren, de patershouding, op z’n hondjes, op de zijde liggend en dan penetreren, bij haar niet meer lukt, het overtollige en uitpuilende vet aan haar billen sluit als het waren de “doorgang” af. En toch wil ze dat ik haar neuk.

Om haar te plezieren, denkend aan de schoonheid die ze ooit was, lukt het me verdomme ook nog om een erectie klaar te stomen, die meteen zijn inzetbaarheidskracht verliest als hij gewaar wordt door welke homp vlees hij eerst moet snijden vooraleer hij “het doel” bereikt heeft. Mijn penis, zo zegt Sean, is als het ware ontmoedigd, en ik zegt hij, ik de man achter mijn lul ook.

Zeg nu eerlijk, vraagt hij mij, mocht jij zin hebben om te vrijen dan doe je dat toch niet met een wijf waarvan de kont in zijn geheel meer op het achterwerk van een koe lijkt dan op vrouw, tenzij je pervers bent natuurlijk.
Maar dat ben ook jij niet, en dan nog zegt Sean lijkt het me gezonder een koeienkont te neuken dan mijn pik in een door zweet en andere onfrisse eigen vloeistoffen beschimmelde vrouwenkut.

Ik haal mijn schouders op, aan mij moet je niet vragen waarin jij je ding het beste en het meest bevredigend kan insteken, en als je voor “de koe” kiest en niet voor dat stilaan koe wordende wijf, is dat volgens mij een verdorven keuze waarmee je de huidige en de vorige paus en zijn gevolg aardig mee tegen de borst zou stoten.

Ik zeg nog, in een poging de relatie van dat buurgezinnetje te redden; koop haar een reuze dildo en prop die tussen al dat overhangend en onder de voeten zitten vlees in.
Zegt hij; zeg jong dan moet ik zo’n ding van bijna één meter lang kopen en wie gaar het “besturen” tijdens zijn voldoeninggevende opdracht, ik niet zulle, zegt hij, ik ben NIET gek.

Ze weet waaraan ze is zegt hij, ze moet 20 à 30 kg vermageren en ze moet weer wat spieren aankweken in haar benen, dijen en bekken zodat vrijen met haar minstens weer wat lekkerder is dan nu. En zegt hij; als ze zo blijft zeuren en zagen, als ik toch voor niets meer deug, wel dan kan ze de pot op. Vrouwen, zegt hij nog, die wel nog bruikbaar zijn, bestaan er meer dan genoeg.

Ik relativeer die visie van hem, ik zeg; vrouwen, en dat zoals je reeds zei, doen eens ze “hun ventje” aan de haak sloegen, niets meer om hem aan de haak te houden, ze denken dat “het ventje” graag, gewillig, als een slaaf aan haar haak hangt, maar, zei ik nog, daar zien of schatten ALLE vrouwen de situatie verkeerd in.

Sean gaat ons, de buurt dus, hopelijk (maar) tijdelijk verlaten, en Jeanette zal zich als vetgemeste koe wat moeten laten “afromen” wil ze haar Sean ooit nog terug zien.

Tja… duistere vooruitzichten als u het me vraagt…

Ik wens Sean én Jeanette sterkte, moed, doorzettingsvermogen en beslissingskracht toe.