Den Hoofd-prijs...

Op afspraak, maar toch even aanschuiven… Iedere geplande afspraak loopt immers uit met een aantal minuten die ik “time to humanity time” noem. Zodoende verschuift in feite de gehele geagendeerde tijd, en kloppen de uren van het dagrooster niet meer.

Je zit er geduldig te wachten op jouw tijd, tijd die al voorbij is, maar waar je dus nog recht op hebt.

Jouw tijd breekt immers ook nog aan, zo ook de mijne. Vandaag, bij mijn dossierbeherende specialist mocht ik na verloop van tijd, na het geplande uur, mijn tijd nemen om me te geven.

Geven…, ’t was me wat…

Onderzoek na onderzoek, proef na proef onderging ik geduldig, na jaren zichzelf voelen als “het proefkonijn” van de wetenschap, kan niets je nog opgejaagd krijgen als men je van boven tot onder, van links naar rechts, van voor naar achter, en dan ook nog dwars erdoorheen wat testen met je doet. Enfin, ik heb er geen problemen meer mee, het stoort me niet meer, ooit was dat anders omdat iedere test, tot de uitslag ervan bekend was, en dat juist om die uitslag, zo spannend was.

Berustend in het lot dat me beschoren is heb ik dus in de loop der jaren leren leven met “de testen” die men op en met mij doet.

Scannings, EEG’s, EKG’s, bloedproeven, radioscopieën, inkijkoperaties, buis hier, buisje daar, keuteren hier, en keuteren daar, kwikkelen hier, kwikkelen daar, knijpen hier en daar… op de fiets, zoiets als een hometrainer maar dan gesofistikeerd, hangend aan een hoop draadjes, computers om je heen, beeldschermen met allerhande wild bewegende grafieken op, het zijn dingen die me ooit bang gemaakt hebben maar waar ook in nu begin aan te wennen.

Men had me feitelijk wat eerder op controle doen komen dan anders. Gewoonlijk zitten daar 3 à 4 maanden tussen, nu amper 13 weken en dat vond ik eigenaardig, maar ik heb afgeleerd me vragen te stellen over “het waarom” dat dokters “iets” doen, dus ging ik vandaag redelijk onbezorgd op visite bij mijn artsen.

De dossierbeherende arts, die ondertussen, in de loop der jaren dus, een fantastische vriend van mij geworden is, ontving me vandaag even vriendelijk als anders, maar, zo leek me, hij was wat nerveuzer, wat meer op zijn ongemak, er scheelde iets… Ik dacht; tja ’t is ook maar een mens hè, wie weet wat die brave man aan de hand heeft?

Mijn gissingen, die ik voor mezelf hield uit respect voor de privacy van mijn vriend “den dokter”, zo noem ik hem als hij “in functie is”, kon volgens mij lijden aan verschillende syndromen want ook hij is maar van vlees en bloed, ook hij is maar een kwetsbaar mijnheertje, dacht ik zo.

Bij mij passeerden allerhande ideeën de revue, zo dacht ik, omdat hij een koor leidt, aan: zijn sopranen hebben pijnlijke maandstonden en ze uiten dat door hem te pesten…
Of, zijn Jaguar drinkt meer dan wat hij, in zijn meest gulzige bui, gedronken kan krijgen…
Of, zijn vrouw gromt niet meer zoals voorheen en dat maakt hem ongerust..
Of, zijn kinderen geven het door hem verdiende geld té gul uit…
Of, zijn secretaresse was onwillig, of ging dwarsliggen, wat voor de meeste mannen mét een secretaresse uitermate vervelend is…
Of… nog, en nog en nog…

Hij deed mer dan anders zijn uiterste best om vriendelijk tegenover mij te zijn, hij was nog veel gedienstiger dan ooit voordien, hij strooide gul met snoepjes alsof ik als volwassen mens te paaien was met snoep.. Hij liet voor mij koffie mét dubbele portie suiker en een koekje of drie erbij aanrukken, dat doet hij anders ook, maar de koekjes eet hij dan meestal zelf op, nu mocht ik ze opeten.

Zijn assistenten, zeer bekwaam personeel, altijd klantvriendelijk, altijd uitermate lief en gedienstig en altijd zeer beleefd en subtiel, waren vandaag nog veel liever, subtieler, vriendelijker, klantvriendelijker, etc… dan anders. Ik dacht toen nog; aha hij heeft er weer even “de pees” opgelegd om ze weer wat aan te scherpen zodat ze “de liefde” en vriendschap die ze moeten geven nog wat beter geven dan gewoonlijk…

We, hij en ik, we kennen mekaar goed, heel goed, we vertrouwen mekaar tot en met…

Voorbeeld daarvan is: de telefoon, interne lijn, een binnenpostnummer dus, belde, geeft hij me de hoorn in mijn handen en zegt hij; neem jij “hem” maar aan.., wat ik dus deed, voelde me alsof ik zijn telefoniste was…

Na twee uren op zijn comfortabele bank gelegen te hebben met alle sop en aan, zie ik hem al zijn moed bijeen scharrelen, ik dacht; oei nu gaat hij me wat vertellen, ik voelde het aan mijn “intern water-peil-stand”…

En ja hoor, daar kwam het stotterend, hij wenend als mijn broertje, uit zijn wijze mond gevallen….

Je hebt kanker en het is terminaal…!!!

Hij legde, in het bijzijn van zijn hele staf fantastische medewerksters, zijn hand op mijn schouder, keek naar mij alsof zijn lievelingsschoothondje was, en ik zag dat hij zich onmachtig en verslagen voelde, dat maakte me droef en ja ook ik huilde als een kind..

Ik vermande me, dacht aan mijn echtgenote en aan mijn lieve kinderen, ik dacht ook aan mijn oude moeder, en mijn zus, ik dacht zo… HOE MOET IK HEN DAT ZEGGEN…????

Ik vroeg naar de resultaten, ik wilde de cijfers zien, ik wilde weten WAT, WAAR en HOE en hoelang nog… en of het veel pijn zou doen, of ik dapper genoeg zou zijn om hét te dragen, verdragen…

Als plots mijn blik op de resultaten viel, ….

Ik vroeg hem; vergissen ze zich vaak in dit ziekenhuis ??? Zegt hij; tja dat vragen alle patiënten zich als eerste af als ze met die feiten geconfronteerd worden.

Ik weer… die uitslagen zijn niet van mij, toch die ene niet, mijn huisarts, huisartsen worden altijd vermeld op de verslagen omdat die lui ook zo’n verslag toegezonden krijgen, heet anders dan die wat op dat resultaat vermeld staat…

Hij keek, kon niet anders dan me gelijk geven, en dat was dan ook meteen de reden voor een grondig nazicht van alle gegevens op die verslaggeving…

Ze trokken hun pc-gegevens na, keken of die andere man met dezelfde naam en voornaam als ik ook op dezelfde dag als ik geboren was, en ja hoor, ook hij was net even oud als ik, geboren op dezelfde dag in hetzelfde ziekenhuis in dezelfde stad….

We keken de datum van het gevoerde onderzoek na, en dat klopte niet met de dagen dat ik aanwezig was in het ziekenhuis, er was dus “ergens” iets mis gegaan…

Hij als een wilde tekeer gaande naar zijn administratief personeel snauwend; hoe komt dat, hoe durven jullie zich zo vergissen, wat een schande, verdomme,. verdomme en nog een resem andere vloeken allerhande rolden uit zijn muzikale mond.

Er werd me nog één extra test opgedrongen, ter controle zei hij… ik lag daar, met weer een verse kop lekkere koffie en weer een halve doos koekjes erbij te wachten op het resultaat dat uitsluitsel zou geven…

De deur van zijn werkruimte vliegt open, hij loopt jankend naar me toe, grijpt me in zijn armen en zegt… NEEN, niet jij, maar wél de andere…

Ik heb nog een koffietje gevraagd, at de rest van zijn koekjes ook maar op en nam me een handvol snoepjes uit zijn snoepjestrommel… en ik heb me aangekleed, ben wenend van de opluchting naar huis gereden, en toch zit ik met die vervelende krop in mijn keel, want mijn naamgenoot, die ik ook heel goed ken, heeft wel de hoofdprijs ... VERDOMME !!!