Troostprijs...

Troostprijs…

Na men wel zeer eigenaardige ervaring van gisteren, toen voor mij het verwisselen van documenten de oorzaak was van heel veel verwarring en nog veel meer verdriet, en na mezelf even gevoeld te hebben alsof ik zweefde in een onbekend “niets” wat het totale einde van “iets” symboliseert, zit ik hier, weer een vervelende ervaring rijker, nog te bekomen van weeral eens een onmenselijke ervaring.

Ik keek gisteren, toen de vijf bladzijden lange uitleg over de technische toestand van mijn lijf, van mijn gestel, van mijn conditie… me verteld werd, gelukkig aandachtig en oplettend als steeds mee naar “de gegevens”. Het is zowat mijn tweede natuur geworden, en volgens mij is dat maar goed ook, dat ik, ja zelfs mijn allerbeste vrienden, niet blindelings vertrouw. Ik weet het, dit klinkt cru en redelijk onsympathiek, maar zoals ik reeds eerder zei, is mijn ervaring de grote bezieler van mijn natuurlijke argwaan.

Toen onder mijn ogen, ik dus totaal van streek en in paniek, me de documenten waarop mijn technische keuring van de vorige én van deze controlebeurt werden gelegd, was ik goddank nog nuchter en argwanend genoeg om, en dat zoals steeds, er mezelf van te overtuigen dat wat er me gezegd werd na te trekken.

Ik vergeleek de vijf A4-formaat papieren, die een verslaggeving waren, en dat ieder voor zich, van verschillende artsen die “dingen” van me nakijken als ik me ter controle aanbied.
De briefhoofden waren eender, op één uitzondering na. Die uitzondering, dat papier dus, kwam van een ander ziekenhuis dat wel deel uitmaakt van het consortium ziekenhuizen dat zich enkele jaren voordien noodgedwongen moest fusioneren tot één groep die ook mijn ziekenhuis onder haar hoede heeft.

Mijn eerste reactie, nadat ik de teksten, de inhoud van de verslagen had gelezen… was: Zeg dokter, zijn er testen van mij naar een van de andere ziekenhuizen gebracht om aldaar te onderzoeken ??? Zijn antwoord was NEEN, we doen alle testen die we op jou doen hier en we verwerken hier ook alle gegevens zelf. Niets van of uit jouw dossier verlaat het ziekenhuis om welke reden dan ook. Waarop ik, enigszins wat licht in de duisternis ontdekkend zei; hoe komt het dat er een verslag bij is van een dokter die ik niet ken, waar ik niet bij geweest ben, en waarvan ik met enige zekerheid weet dat ik er nooit heen zal gaan?

Toen viel mijn oog over de datum van het gevoerde onderzoek, en dat ging door, volgens het verslag, in een ander ziekenhuis, want zulke onderzoeken voer je niet uit zonder dat er een lijf óp (of eventueel onder) de onderzoekstafel ligt, die datum klopte van géén kanten. Ik ben op 20 januari van dit jaar in geen enkel ziekenhuis geweest. Zelfs niets eens om een zieke te bezoeken. Dus zeker ook niet om mezelf bij een voor mij al eerder onbekwaam ingeschatte dokter aan en met MIJN lijf te laten knoeien. Het verslag kwam echter wel van die door mij al lang verworpen “veearts”, want zo noem ik die slager mét doktersdiploma, die zelfs geen poot naar mijn honden zou mogen uitsteken moest hen iets overkomen.

Het was DÁT verslag wat zo vernietigend was, het was die prullenvent die het aandurfde om me te beoordelen en veroordelen zonder me gezien, gehoord en of gevoeld te hebben.

Eigenaardig hè, ja nu kan ik er sarcastisch over doen, maar ik zweer u dat ik op dat moment in alle staten was… Mocht die klungelaar in mijn nabijheid gestaan hebben, wel ik zou hem hoogstpersoonlijk onthoofd hebben en dat zonder verdoving… Daar kijkt u van op hè, ik nu ook, maar op dat ogenblik niet, dat zweer ik u.

De vier andere bladzijden van het verslag, waarvan ik verschillende kopieën opgeëist heb, vielen, en dat al naargelang mijn toestand, behoorlijk mee, die waren, en dat in tegenstelling tot dat ene verslag, uitermate gunstig, ja zelfs zeer bevredigend.

Moest ik dus, zoals dat ene verslag duidelijk aantoonde, terminaal aan kanker lijden, zouden zeker ook op die vier andere bladzijden van het totale verslag, dingen gevonden moeten worden die in die richting zouden gewezen hebben, wat dus gelukkig NIET het geval was.

Ja wat cholesterol, wat andere, al lang gekende, kwaaltjes her en der, die allen op zich geen reden tot algemene paniek mogen zijn, tenzij sommige van die kwalen zich plots onrustwekkend zouden verergeren, maar ook dat was niet het geval.

Ik begrijp nu dus ook niet dat mijn dokter, echt wel een hele goede hoor, écht wel een held omdat hij al velen gered heeft, omdat hij nog meer mensen dan die velen, geholpen heeft, en omdat het een eerlijk en goed mens is, dat hij, zo wijs als hij is, in alle nuchterheid en rust, niet gezien had wat ik in paniek en in ongelooflijke angst wél zag.

Bij het eerst volgende kopje koffie en de daarbij horende koekjes, zal ik hem toch eens wijzen op “de chance” die hij heeft gehad dat ik in panieksituaties steeds kalm en nuchter blijf (uiterlijk). Ik zal mijn vriend “den dokter”, want zo noem ik hem als hij “in functie” is, eens vertellen of aanleren hoe men met “DOCUMENTEN” en gegevens omgaat vooraleer men “de wereld” (MIJN wereld) in rep en roer zet.

Terloops, en dit omdat ik ook geschrokken ben door de vele mensen die plots niet meer reageren op wat ik schrijf, ik heb GEEN kanker, ik ga (voorlopig althans) niet door en ik heb géén besmettelijke ziekte hoor, zelfs niet als jullie me lezen of omgekeerd…

Ik begrijp steeds beter hoe het moet aanvoelen om uitwendig getekend te zijn door eender welke ziekte, als ik de “baahhh vies” houding van sommigen ervaar…

Ik gun hen, ondanks mijn ontgoochelingen, nooit dat wat ik en vele anderen met mij als zieke moeten ervaren…. VERSTOTEN worden is een ONRECHT, is discriminatie, is, en dat volgens mij, strafbaar… want ik, en vele naderen met mij, we horen, gelukkig voor u, bij een MINDERHEID, en minderheden hebben in dit land toch RECHTEN of niet …. ????